Przeimitowanie (imitacja syntaktyczna) – rodzaj techniki kompozytorskiej stosowanej na gruncie polifonii renesansowejpolegającej na pojawieniu się frazy imitacyjnej we wszystkich głosach kompozycji polifonicznej. Gatunkami renesansowymi, w których przeimitowanie odegrało szczególną rolę, były  motet oraz msze. 

Inną nazwą techniki przeimitowanej jest francuskie określenie imitacja syntaktyczna, które zwraca uwagę na relację frazy imitacyjnej do tekstu słownego. Wszystkie odcinki tekstu słownego miały własny motyw muzyczny, który był imitowany i pojawiał się w pozostałych głosach utworu. 

Technika przeimitowana miała duży wpływ na budowę utworów renesansowych, które odznaczały się płynnością przebiegu muzycznego. Brak wyraźnych wcięć formalnych spowodowany był nachodzeniem na siebie poszczególnych fraz tekstowo-imitacyjnych. Muzykę charakteryzowała płynność bez wyraźnych cezur i kadencji oraz linearyzm.

Nazwę przeimitowanie wprowadził niemiecki teoretyk Hugo Riemann, uważając za jego twórcę Johannesa Ockeghema. Obecnie przyjmuje się, że przeimitowanie rozpowszechniło się dopiero za czasów Josquina des Prés, a dojrzałą formę otrzymało u Nicolasa Gomberta. 

Stopniowe ograniczanie tematów poddawanych imitacji doprowadziło w konsekwencji do powstania formy fugi.

Pervading imitation refers to a way of organizing a piece of music in which all voices sing the same melodic material in sequence.

Voices enter one by one at points of imitation and sing the same melodic material although they begin at different pitch levels.

Pervading imitation emerged in the early Renaissance and was widely used by composers like Josquin in Missa pange lingua, and Thomas Crecquillon.

• Music portal

• Round (music)
• Voice crossing
• Voice exchange